பல்லிமுட்டாய்

சிக்கிலெட்டுன்னு ஒரு சாக்லேட் வகையறா இருக்கு பலருக்கு தெரிஞ்சிருக்கும். வாய் மணக்க, மணம் மணக்க இதப் போட்டு மென்னுட்டு இருப்பானுக. நம்மூர்ல ஆர்பிட், பெப்பரமிண்ட் இப்பிடிலாம் அழைக்கப்படும். படம் போட்டு பாகம் குறிச்சாத்தான் தெரியுங்கறவங்க கீழே இணைப்பக்கட்டுள்ள போட்டோவைக்கண்டு மனமகிழலாம். 

இத நம்மள்ல பலர் அட்லீஸ்ட் ஒருக்காவாச்சும் சாப்டுருப்போம். [ஒரு தனிவகை மனித வகையினர கவனிச்சிருக்கீங்களா? இந்த மிட்டாய்கள வச்சிருக்கவங்க எப்பவும் இந்த அட்டையோடவோ அல்லது டப்பாவோடவோதான் இருப்பானுக. ஊர்லருக்க நடிகைக்குலாம் அள்ளி அள்ளி அரசு எடத்த குடுத்த எம்ஜியார் மாதிரி சுற்றுப்புறத்துல இருக்கவங்களுக்குலாம் "want one?"னு எப்பவும் இந்த பெப்பரமிட்டாய குடுத்து நட்பு வளர்த்துட்டு இருப்பாங்க. இதுவரைக்கும் இப்பிடியான ஜானர் மக்கள் சிலர பாத்துட்டேன். கரெக்டா எப்பவும் இந்த மிட்டாய ஸ்டாக் வச்சு அவங்கட்ட வர எல்லாருக்கும் குடுப்பானுக. 

ஒவ்வொன்னையும் ஒவ்வொரு விதத்துல ஒவ்வொருத்தரும் நுகர்வாங்க. நுகர்னா மோந்து பாக்குறதில்ல, கன்ஸ்யூமிங். அதே மாதிரி இந்த மிட்டாயவும் பல வகையில சாப்பிடலாம். ஒன்னு சப்பிடலாம், இன்னொன்னு ஹான்ஸ் சைனிசைனி மாதிரி பல்லுல ஒதுக்கலாம் இல்ல சுவிங்கம் மாதிரி கடிச்சு மெள்ளலாம்.

அத கடிக்கிறப்ப கம்முக்கு மேல இருக்க மெல்-ஓடு நொறுங்கும். மெள்ளுறவங்க காதுக்கு மட்டும் அந்த நொறுங்குற சத்தம் கேக்கும்.

அப்டியே இண்டர்மிசன் விடுங்க. ஒரு கொசுவர்த்தி ஃப்லாஷ்பேக். 

ஃப்லாஷ்பேக்குக்கு முன் ஒரு கரண்ட் சினாரியோ. 

இந்தப்பதிவை டைப்படித்த நண்பருக்கு பேய் மீதோ விலங்குகள் மீதோ பயமெல்லாம் இல்லை. சுடுகாட்டுக்கு மழை புயலில்லாத எந்த நேரத்திலும் செல்லும் தைரியம் அவருக்கு உண்டு. போலவே விலங்குகள் மீதும் தயக்கமோ பயமோ இல்லை. அதென்னவோ நண்பபரைப் பார்த்தால் விலங்கள் விலகிச்செல்லாமல் அருகில் வந்து நிற்கும், நண்பரும் அவற்றை வாஞ்சையோடு வருடிக்கொடுப்பார். அத்தகைய வருடலில் பூனைகள் சொக்கி நிற்கும் போது அவற்றைக் காணக் கண் கொடுத்து வைத்திருக்க வேண்டும். 

சிங்கமாகவே இருந்தாலும் அவற்றை எங்கு தடவினால் நட்போடு இருக்கும் என்பதை அறிந்தவர் நண்பரானவர். ஆனால் அவருக்கு இந்த சுவற்றில் நெளிநெளிந்து ஊருமே பல்லி. அவற்றைக் கண்டால் மட்டும்... அது பயமெல்லாம் இல்லை. ஒரு வகை அருவருப்பு. அவை இருக்கும் இடங்களைப் பொதுவாகவே தவிர்த்துவிடுவார் நண்பர். இப்போது இந்த வரியை அடிக்கும் இந்த நொடி கூட அவர் முதுகு சில்லிட்டு ஷிவரிங்கை வெளிப்படுத்துகிறது உடல். அதை பயமெனக்கொள்ளலாகாது. அது அருவருப்பு. அவ்வளவே. 

பூனையையெல்லாம் அம்பதாவது மாடியிலிருந்து போட்டாலும் தரையில் பூவாக வந்து விழும். இந்த எழ்ழவெடுத்த பல்லிகள் அஞ்சடியிலிருந்து தரையில் விழுவதைக் கேட்டிருக்கிறீர்களா? "ச்ச்ச்சொத்த்த்"தென்ற அருவருப்பொலியோடு வந்து விழும். அந்த ஒலியே நாராசமாக இருக்கும். அப்படி விழுந்தவுடன் துள்ளிக்குதித்து ஊர்ந்து செல்வதைக் கண்டிருக்கிறீர்களா? வக்காளி வாயில் கெட்ட வார்த்தை வருகிறது. சனியன் நம் குலையை நடுங்கச் செய்துவிடும். இப்போதும் இது பயமல்ல நண்பர்களே, ஒரு அருவருப்பு. [What a coincidence - இதை அடித்துக்கொண்டிருக்கும் இப்போது literally சமையல் திண்டில் மாட்டி வைத்திருந்த குப்பைக்கவர் சொத்தெனக் கீழே விழுந்தது.]

ஃப்லாஸ்பேக்:

வாழ்க்கை நிகழ்ந்த பின்னர்தான் இப்படி வேண்டுதல் விலக்குதலெல்லாம் நண்பருக்கு வந்திருக்கிறது. சிறுவயதில் இந்த ஓசிடிக்களெல்லாமில்லாமல் அவர் ரா-வான மதினராகவே இருந்து வந்தார், அத்தகைய ஒரு ராவான செயலே பல்லிகளைக் கொல்லுதல். அதுவும் எப்படி? தேடித்தேடிக்கொல்லுதல். டிசைன் டிசைனாகக்கொல்லுதல். அதை விரட்டு விரட்டென்று விரட்டி, அவை டயர்டாகி மூச்சு வாங்கி மயங்கி நிற்கையில் கொல்லுதல், வாலைத் துண்டிப்பதில் துவங்கி கைகால்களை அடித்துக் கொல்லுதல், எறும்புக்கரப்பான் ஸ்ப்ரேயை அவற்றின் மூச்சு முட்டுமளவுக்கு அடித்துக் கொல்லுதல் இப்படிப் பல் வகை. எட்டாத உயரத்தில் இருக்கும் பல்லிகளை அடிக்கவே நம் இல்லத்தில் ஒரு நீளக் கம்பு இருந்தது. போலீஸ் வைத்திருப்பார்களே லத்தி. அது போல இருக்கும். முனை நறுக்கப்பட்டு நாலணா சைசில் வட்டமாக இருக்கும். இதோ இப்படி. 

இந்தக்கலரில் இருக்காது. நல்ல ப்ரௌன் கலரில் இருக்கும். உயரத்திற்கு வாகாகச் சிக்கும் பல்லிகளின் தலைகளை ஓங்கி ஒரே நச். அந்த முனையைக்கொண்டு அவற்றின் தலையை நசுக்கிக் கொல்லுவார் நண்பர். தலை நொறுங்கியதும் துடித்து இறக்கும் பல்லிகள். சிறு விலங்கெனினும், அவற்றின் எலும்புகள் கொழகொழாவென்று இருக்காது. அதற்காக உறுதியாகவும் இருக்காது. நசுக்கினால் நொறுங்குமளவுக்கான உறுதியொடு (அல்லது உறுதியின்மையோடு) இருக்கும். அதில் என்ன விசேசம் என்றால், அப்படித் தலைக்குள்ளிருக்கும் ஓடுகள் நொறுங்குகையில் ஏற்படும் அதிர்வு கம்பு வழியாக வந்து நம் கைகளில் அந்த அதிர்வை உணர முடியும். ஓடுகள் க்ர்க் என நைந்து நொறுங்கும் ஒலியும் கேட்கும். 

அப்படி நொறுங்குவது எப்படி இருக்கும் என்றுதானே கேட்கிறீர்கள்? ஆர்பிட் முதலிய பப்பரமிண்ட் முட்டாய்களைக் கடித்துப் பாருங்கள். அப்போது அவற்றின் ஓடுகள் நொறுங்குகையில் கேட்கும் ஓசை, மற்றும் ஏற்படும் நொறுங்கல் உணர்வை உங்கள் பல்லும் வாயும் காதும் உணரும். அதி துல்லியமாக, 500% துல்லியமாக அதுவேதான். ஒரு பல்லியின் தலை நொறுங்கும்போது ஏற்படும் அத்தனையும் புதிய பெப்பர்மிண்டை மெல்லும்போதும் கிடைக்கும். அடுத்த முறை இதை நினைவில் வைத்து மென்று பாருங்கள். 

என்ன கர்மாவோ, அந்த நொறுக்கம் நம் மசில் மெமரியில் கோர் மெமரியில் பதிந்து விட்டது. ஆகவே ஒவ்வொரு முறை சிக்லெட்டை வாயிலிட்டு மெல்லும்போதும் ஒரு பல்லியின் தலையை வாய்க்குள் போட்டு மெல்லும் உணர்வே ஏற்படும். நானும் கிட்டத்தட்ட 20 வருடங்களாகப் பார்த்துவிட்டேன், அந்த நினைவை, உணர்வை அழிக்கவே முடியவில்லை. ஒவ்வொரு முறை சிக்லெட்டை மெல்லுகையில் ஏற்படும் trauma இருக்கிறதே, சொல்லி மாளாது. இதற்கெனவே யாரேனும் கொடுத்தாலும் மறுத்துவிடுவது. ஆனால் வாய்மணக்க இருக்க வேண்டும் (எந்த நேரத்தில் முத்தா வாய்ப்பு கிடைக்கும் யாரறியார்?) என்பதற்காக அவ்வப்போது இதை வாயில் போட வேண்டி வருகிறது. அப்போதெல்லாம்.... யப்பா...

எழுதி வெண்ட்டௌட் செய்துவிட்டாலாவது இது கோர் மெமரியிலிருந்து விலகுகிறதா பார்க்க வேண்டும். இல்லாவிடில் அட்லீஸ்ட் படிப்பவர்க்காவது இனி அது பகிரப்பட வேண்டும். ஒய் ஷுட் பாய்ஸ் ஒன்லி ஹேவ் ஆல் தி ஃபன்? 

==================================

finally!

-

A/B testing: check kindle books: https://muthaliblogs.blogspot.com/p/kindle-books.html