கொஞ்ச நாள் முந்தி ஓர் அயலகப் பயணத்தில் டிரான்சிட்டின் போது சிங்கப்பூரில் ஏழெட்டு மணி நேரம் தங்க நேர்ந்தது. முன்னொரு காலத்தில் இப்படி டிரான்சிட்டின்போது இருளடைந்து போன நெஞ்சம் மறப்பதில்லை (ஓல்டு) பட பேய் பங்களா போல இருந்த மலேசியா ஏர்போட்டைப் பார்த்தே டர்ரான அனுபவமுண்டாதலால் இங்கும் சற்று திகிலோடுதான் தரையிறங்கினோம்.
கண்ணும் கண்ணும் நோக்கியாவில் கலக்கியா மலேசியா ஏர்போர்ட் என்றெல்லாம் சொல்லப்பட்ட ஏர்போர்ட் வேற ஒன்றாம். இப்படி பட்ஜட் ஏர்லைன்சுக்கான டிரான்சிட்டுக்கெல்லாம் போனா போகுதென்று விக்கிரவாண்டி டைப்பில் தான் டெர்மினல் கட்டி விட்டிருக்கிறார்கள். அதைட் டெர்மினல் என்பதை விட டெர்மினேட் எனலாம். நடுராத்திரியில் அலைந்து வகுத்துக்குத் தின்ன ஒத்தக் கடை கூட இல்லாமல் இத்துப்போன மெக்டனால்டை வாங்கி வயிறெரிந்தபடியே உண்டு தீர்த்ததெல்லாம் வயிறு முன் வந்து போனது. எளிய மனதோ நொந்து போனது.
நிற்க.
மலேசியா கெடக்குது மலேசியா, இங்கருக்குது ட்ரூலி ஏசியா என அதகளப்படுத்திவிட்டது சிங்கப்பூர் ஏர்போர்ட். அதை எப்படி ஒரு வார்த்தையில் குறிப்பது? Tranquility என்பது சரியாக வரும். உலகத்தின் one of the busiest airports, ஆனால் அங்கிருப்பது பரபரப்பல்ல, vibe. எட்டு மணி நேரம் சுத்தினால் டயர்டாக வேண்டுமல்லவா? மாறாக therapeuticகாக இருந்தது.
ஒரு மால் போலவும், தீம் பார்க் போலவும், ரிலாக்சிங் ஏரியா போலவும், மாயமந்திர உலகம் போலவும் ஒருசேர இருந்தது. இத்தனைக்கும் முழு ஏர்ப்போர்ட்டெல்லாம் பார்க்கவே இல்லை. இந்தியாவின் உச்சப்பவர் பாஸ்போட்டுக்கெல்லாம் எட்டு எட்டெடுத்து வைக்கவே விசா வேண்டுமாம். ஆதலாம் ஏர்போர்ட்டுலா ஒரு சுருக்கப்பட்ட உலாவாகவே இருந்தது. அதுவே திருப்தி, எஞ்சியதைப் பார்க்க நேரமும் இல்லை.
பார்த்துப் பார்த்து செய்தது என்பார்களே, அப்படிப் பார்த்துப் பார்த்துக்கட்டியிருக்கிறார்கள் நண்பர்களே. சாப்ட்வேர் துறையில் UX என்பார்கள். User Experience என அதை விரித்துச் சொல்வார்கள். அதாவது ஒரு ஆப்பைப் பயன்படுத்தும்போது அது ஆப்பை எடுத்து சொருகிக் கொள்வது போலல்லாமல் வெண்ணெய்க்கட்டியில் சூடான கத்தி சுளுவாகச் செல்வதுபோல் செல்ல வேண்டும். அதுதான் யூசர் எக்ஸ்பீரியன்ஸ் எனப்படும் UX எனப்படும். அப்படி ஒரு ஸ்டெல்லார் எக்ஸ்பீரியன்ஸ் ச்சாங்கி ஏர்ப்போர்ட்டிலே.
ஏகப்பட்ட கடைகளிருந்தும் எங்குமே இடைஞ்சல்களில்லை. கேபின் பையைட் ட்ராலியில் போட்டுக்கொண்டு அந்தட் ட்ராலியை நாய்க்குட்டி போலவோ புதுப்புருசன்/பொண்டாட்டி போலவோ எங்கு வேண்டுமானாலும் இழுத்துச் செல்லலாம் என்கிற வகையில் தாராளமய இடைவெளிகள். மாடிகளில் இறங்கவோ ஏறவோ கூட ட்ராலியை விட வேண்டியதில்லை. அடாடாடாடாடா என்ன ஒரு அமைப்பு. என்னவொரு வேலைப்பாடு.
ஒரு டெர்மினல் சுற்றியாச்சா? அடுத்ததுக்குச் செல்ல தானியங்கி ரயில். நாள் பூரா இதிலேயே ரௌண்டடிக்கலாம் போல. அத்தனை குதூகலமான பயணமது. வெகுநாள் லாங்கிங் என்பதால் சற்று கூடக்குறைய இருந்தாலும் தோசையை சாம்பார் தொட்டு உண்டப்புறம் தான் தொண்டை ஆசுவாசமடைந்தது. அதன் பின் ஒவ்வொரு கடையா சுற்றிச் சுற்றி, டீ, சமூசா, பஜ்ஜி என எத்தனை இருக்கிறதோ அத்தனையும் மேய்ந்தபடி உலவி வந்தது பேரனுபவம்.
ஒரு ஏர்போர்ட்டே இப்படி இருக்கிறதே, நாடு எப்படி இருக்கும் எனப் பேரார்வத்தைத் தூண்டி விட்டது. அடுத்த முறை கடந்து செல்கையில் ரெண்டொரு நாள் தங்கிச் செல்லும்வகையில் திட்டமிட்டுவிட்டது மனது.
சரி எல்லாமே துல்லிய துரிதமாகத்தான் இருந்ததா குறையே இல்லையா எனக்கேட்டால், இந்தாருங்கள் தொக்குக்கு... when you see it ;-)
---
and thats' what she said...
Comments
Post a Comment
Pass a comment here...