தியரி

"Universeல எல்லாமே interdependent. ஒன்னில்லாம இன்னொன்னு இல்ல. எந்த ஒன்னும் மற்ற எல்லாத்தோடவும் ஏதோ ஒரு வகைல தொடர்புல இருக்கும். Note my point, ஒன்னு மற்'றொண்ணு' கூட இல்ல, மற்ற 'எல்லாத்தோடவும்'. அண்டத்த பாக்கறப்ப அது எதோ ஒழுங்கில்லாம ரேண்டமா கலஞ்சு கெடக்கறாப்ல தெரியலாம். அது நம்ம பார்வை, ஆனா அத்தன ரேண்டம்னஸுக்குள்ளயும் ஒரு பெர்ஃபெக்ட் ஒழுங்கு, ஒரு இம்மிகூட பிசகாத - tightly coupledடுனு சொல்லுவாங்களே - அந்த அமைப்பு இருக்குது." 

"ஒன்னோட அச்சுப்பிரதி இன்னொன்னுல இருக்கும். அது யுனிவர்ஸோட சிக்னேச்சர். ப்ரோட்டோடைப் அல்லது POC அல்லது MVPனுகூட சொல்லிக்கலாம். இண்டர்நெட்ல பாத்துருப்பியே, கண்ணு மாதிரியே நெபுலா இருக்கறது, மூள மாதிரி வால்நட் இப்பிடி நெறயா."

"யுனிவர்சுல ஒன்ன இன்னொன்னா மாத்த முடியும். அதுக்குத்தேவை சரியான சக்தியும் கொள்ள கொள்ளயா நேரமும். ஒரு வைரமுத்து கவிதை இருக்குதே, தண்ணீரையும் சல்லடையில் அள்ளலாம் அது ஐசாகும்வரை பொறுக்க முடிந்தவனுக்குன்னு." 

"காலம் தான் இங்க எல்லாமே. சக்தியால சாதிக்கமுடியாதத காலம் சாதிக்கும். இன்னக்கி நம்ம காலுல மிதி படுற மண் துகள் என்னைக்கோ பெரிய மலைப்பாறையா இருந்ததுதான்."

"தங்கமும் ஒரு எலிமெண்ட் தான். தகரமும் ஒரு எலிமெண்ட் தான். அதோட மூலக்கூறு எப்பிடிலாம் வேறுபட்டுருக்குன்னு நமக்குத் தெரியும். தகரத்துல எதுலாம் தங்கத்துக்கான மூலக்கூறு இல்லையோ அத நீக்கிட்டு தங்கத்துக்குத் தேவையான மூலக்கூற சேத்து விட்டா அது தங்கமா மாறிடும்." 

"அததான் இப்ப பண்ணிட்டிருக்கீங்களா?"

"ப்ச், அது சைல்ட்ஸ் ப்லே. அதலாம் எப்பவோ பண்ணிட்டேன்."

"வாட்!!! ஆல்ரெடி பண்ணிட்டீங்களா? அப்ப ஒரு தகர டின்னக்குடுத்தா அத தங்கமா மாத்திருவீங்களா?"

"தகரம் மட்டுமில்ல, கல்லு கேஸ்கெட் எதக்குடுத்தாலும். ஏன் மரத்தக்கூட. நீ உக்காந்துருக்க சேரே அப்பிடி தங்கமா மாத்தினது தான்."

"என்ன சார் சொல்றீங்க? நெஜமாவா? You are the richest man ever in the world then."

"Being rich is subjective. நான் ரிச்சுன்னு காட்றதுல ஒரு சுக்கு பிரயோஜனமும் இல்ல. In fact நாம இன்னதுன்னு எதையும் யாருக்கும் காட்றதுலயுமே."

"இல்ல இத பரவலாக்கினா ஏழ்மை ஒழியும்ல?"

"Huh! தங்கத்தோட rarityய பரவலாக்குனா ஏழ்மைலாம் ஒழியாது. அது ஏழைக வீட்ல மட்டும் இருக்குற பொருளாகிடும். அவ்ளதான். You dont know about humans. அலுமினியத்தோட கதைய படிச்சுப்பார்"

"இப்ப வேற என்னதான் பண்றீங்க?"

"Im doing something bigger, riskier." 

"புதுவகை அணுகுண்டு எதுவும் கண்டுபுடிக்கிறீங்களா?" 

"இல்ல, அதுக்கும் மேல. It might take us to a place of no return."

"Place of no return? டைம் ட்ராவல் மாதிரியா?"

"அத ப்லேஸ்னு சொல்றதே weirdடாப்படுது. ஏன்னா அத சொல்றதுக்கு எந்த மொழியிலயும் ஒரு சொல் இல்ல." 

"புரியல சார்."

"மொழின்றது நாம நம்மளோட சென்சால உணருறத மத்தவங்களுக்கு எடுத்துச் சொல்ல இயல்பா உண்டான ஒரு டூல். அதுல நாம காணாத, கேட்காத, உணராத ஒன்ன சொல்லவே முடியாது. அது மொழிக்கு இருக்குற லிமிட்டேஷன் இல்ல, நாம வாழற இந்த டைமன்ஷெனுக்கு இருக்குற லிமிட்டேஷன்னு சொன்னா ஒனக்குப் புரியுதா?"

"இல்ல சார்."

"ஒட்டகங்களுக்குக் கடலும் திமிங்கலங்களுக்குப் பாலைவனம்னு ஒன்னு இருக்கறதும் தெரியவே தெரியாதுல்ல." 

"ஆமாங் சார்."

"இப்ப ஒட்டங்கங்களும் திமிங்கலங்களும் கதை கவிதை எழுதினா அதுல கடலோ பாலைவனமோ இருக்காதுல்ல. அதுக்குக் காரணம் அந்த மொழியில அவை இல்லன்னு இல்ல, அதுகளோட உலகின் லிமிட்டேசன்னு சொல்றேன்."

"புரியிறாப்ல இருக்கு சார்."

"The very moment they see or feel or observe something new, உடனே அதுக தங்களோட மொழியில அத இடம்பெற வச்சிடும்."

"ம்ம்"

"இன்னம் தெளிவா சொல்லணும்னா அதுக்கு மாஸ்டர்பேஷன்னு பெயர் தெரியறதுக்கு முன்னால முதல்முதல்ல ஒனக்கு எஜாகுலேஷன் ஆனப்ப அதக்குறிக்க நீ எந்த term coin பண்ணினன்னு யோசி."

"ம்ம். True sir, ironically அதுக்கு தன்னின்பம்னு பேரு வெச்சுக்கிட்டேன்."

"Almost close to universal terminology :) So you sync a lot with universe."

"ஹாஹா.. அப்டியும் சொல்லலாம் சார்."

"We are all, in fact."

"எப்டி புதுசான ஒன்னு, உணரப்பட்டதும் ஒரு மொழில டக்குனு உண்டாகுதோ அதே மாதிரிதான் யுனிவர்சும். எல்லாத்துக்கும் ரியாக்ட் பண்ணும். அது புதுசோ பழசோ, ஒண்ணு தோன்றுனா அதுக்கு ரியாக்ட் பண்ணும்." 

"அப்பிடி ஒன்னத்தான் இப்ப பண்ணிட்டிருக்கீங்களா சார்?"

"ஆமா." 

"இதுல யுனிவர்ஸ் ரியாக்ட் ஆகறதால என்ன ஆபத்து?"

"We might even go to nowhere or no return."

"புரியலயே சார்."

"அத nowhereனுகூட சொல்றது சரியா வராது. எங்கயோ போவோம், ஆனா அது சர்வநிச்சயமா இப்ப நாம இதுவரை பாத்துட்டிருக்க இந்த அண்டமில்லாமப்போகவும் வாய்ப்புண்டு." 

"எதுவும் திடீர்னு வெடிக்குமா? அத எப்புடி கண்டுபுடிக்கறது?" 

"நீ இன்னும் அணுகுண்டுலருந்து வெளிய வரலன்னு நெனைக்குறேன். இது அப்பிடியில்ல. அண்டத்த பொருத்தவரைக்கும் ஒரு பொருளோ - நிகழ்வோ - அத நாம உணர்றது எல்லாமே ஒரு ரியாக்சனின் பொருட்டாலதான். எதையும் அது நிகழும் அதே நிலையில நாம அத அறிய முடியாது." 

"எடுத்துக்காட்டா சூரியன் உதிக்கிதுன்னு ஒனக்கு எப்புடி தெரியுது?"

"அந்த வெளிச்சம் வரதுனால." 

"No, it’s not only that. அந்த வெளிச்சத்த உன் கண்ல இருக்க ரிசப்டார்ஸ் வாங்கி உன் மூளைக்குச் சொல்லுது. அத உணர்ற உன் மூளை, இது வெளிச்சம், இது சூரியன்லருந்து வருது, ஆகவே இது பகல், எனவே இது வெயில்னு ஒரு முடிவெடுக்குது." 

"ம்ம்."

"இத பைனரியா சொல்லவே முடியாது. ஒரு விசயத்த அந்தந்த தருணத்துல அங்கயே போயி அத அப்சர்வ் செய்யவோ உணரவோ முடியாது." 

"ம்ம்."

"இப்ப நாம இங்க பேசிட்டு இருக்கோம். இந்த “ப்ரெசண்ட்” இருக்குல்ல, இதுவே நிகழ்ந்து முடிய முடிய, உனக்குள்ள பதிவாகற மெமரீச / ஃபீலிங்ச வச்சுத்தான் நீ உணர முடியும் அல்லது மத்தவங்ககிட்ட சொல்ல முடியும். அது நிகழ்ந்துட்டே இருக்கப்போ நீ அந்த நிகழ்வின் அங்கமாகிடுற, you cannot play the role of an observer during any moment. You can either be a player or an observer."

"ம்ம்"

"ரொம்ப கொழப்பறனா?"

"ஆமா. கொழம்புது. ஆனா இதுக்கும் உங்க கண்டுபுடிப்புக்கும் என்ன சம்மந்தம்னுதான் ரொம்ப க்யூரியசா இருக்கு." 

"நா ஒர்க் பண்ணிட்டிருக்கத ஒரு பருப்பொருள்னோ ஒரு ரியாக்‌ஷன்னோ சொல்ல முடியாது. அத ஒரு ஈவண்ட்டுன்னோ மொமண்ட்டுன்னோ கூட சொல்றது துல்லியமா இருக்குமான்னு தெரியல."

 

"சரி டாக்டர், அது எது வேணா இருக்கட்டும். அதனால என்ன ஆகும்னு சொல்லுங்க." 

"யுனிவர்ஸ் அதுக்கு ரியாக்ட் பண்ணும். இப்ப இருக்குற ஒழுங்குல இருந்து மற்றொரு ஒழுங்குக்கு அது போகும், ஆனா அந்த ஒழுங்குக்கு போறதுக்காக நடக்குற transition phaseல எல்லாமே அழியறதுக்கான சாத்தியமுண்டு." 

"அழியறதுன்னா?"

"அத அழிவுன்னு சொல்றது சரியான்னு தெரியல, ஒரு மாற்றம் நடக்கும். அந்த மாற்றத்த நம்மனால தாங்க முடியுமான்னு தெரியல."

"அப்ப எல்லாரும் சாகப்போறமா?"

"மாறப்போறோம்."

"டாக்டர் உண்மைய சொல்லணும்னா நீங்க சொல்றது கடுப்பாவுது. எதாச்சும் ஒன்னு, தெளிவா சொல்லுங்க. கமல் மாதிரி கொழப்பறது, சுத்தி வளச்சு எதெதோ சொல்றதுலாம் வேணாம்."

"உன் கிட்ட ஒரு உண்மைய சொல்றேன். அந்த ஈவண்ட் ஆல்ரெடி நடந்துருச்சு." 

"என்ன டாக்டர் சொல்றீங்க?"

"ஆமா. அது நான் நெனச்ச மாதிரி இல்ல. சுவிட்ச் போட்டா மோட்டார் சுத்துமே, அந்த மாதிரியான எக்ஸ்பெரிமெண்ட் இல்ல.  in fact இப்ப எனக்கு சந்தேகம் வருது, நா அந்த எக்ஸ்பெரிமெண்ட்ட செஞ்சனா இல்ல அது என் மூலமா தன்ன உண்டு பண்ணிக்கிச்சான்னு." 

"நான் உன் கிட்ட ஒன்னு சொல்ல வரேன், அது என் மூளைக்குத் தெரியுது. ஆனா நான் சொல்றது வேற ஒன்னா இருக்குது. இத நான் ரொம்ப நேரமா சொல்ல try பண்ணிட்டிருக்கேன். ஆனா சொல்ல வரப்பலாம் எதாச்சும் வேற ஒன்னு சொல்லிடறேன். அதனாலதான் நான் பேசினது தொடர்பற்று இருக்கு. இப்பவும் நா சொல்ல வந்தத சொன்னேனா இல்ல வேற ஒன்ன சொன்னேனானு எனக்குத் தெரியல. அது உன்னோட ரியாக்சன வச்சுதான் என்னால தெரிஞ்சுக்க முடியும்."

"டாக்டர் வெளாடாதீங்க." 

"நீ என்ன ஆரம்பத்துல சார்னு கூப்ட்ட, இப்ப டாக்டர்னு கூப்ட ஆரமிச்சிருக்க பார். உன் பேச்சுல எரிச்சலும் சேந்துருக்கு. அத வெச்சுதான் இங்க மாற்றம் நிகழ ஆரமிச்சிருச்சுன்னு கண்டுபுடிச்சேன். முன்ன சொன்னேன்ல, I became an observer. எப்பலாம் அப்சர்வரா இருக்கறனோ அப்பலாம் நிகழறத என்னால புரிஞ்சுக்க முடியுது. ஆனா அத உணர்ந்து அதுக்கு எதாச்சும் ஆக்‌ஷன் எடுக்கறதுக்குள்ள நான் ஒரு நிகழ்வின் playerரா ஆகிடுறேன்." 

"டேய். கொழப்பாதடா **ப்பயலே."

"பொறுமையா இரு பாலன். ஒன்ன பொறுமையா இருக்க சொல்ல மட்டும்தான் என்னால முடியும். அதுக்கு மேல எதுவும் முடியாது. நாம எல்லாருமே இப்ப பொம்மலாட்ட பொம்மைகள் மாதிரி. We are attached to something else's strings. Imaginary strings. அதுதான் நம்மள இயக்குது. இயக்குதுன்னா கைகால் அசைக்கறது இல்ல. நம்ம சிந்திக்கறது கூட."

"அய்யோ எனக்குத் தலையெல்லாம் வலிக்குது டாக்டர்."

"முன்ன சொன்னேன்ல, ஒரு புது விசயத்த உணர்ந்ததும் மனுச மனசு அதுக்குத் தெரிஞ்ச மொழியில ஒரு பெயரிடும்னு. அதே மாதிரிதான் ஒரு முற்றிலும் புதிய சக்தி வெளிப்பட்டதும் அதுக்கு இந்த அண்டம் தனக்குத் தெரிஞ்ச வகையில பெயரிடுது. அதுக்குத்தக்கன தன்ன மாத்திக்குது. ஒரு ஆக்சன் நடந்தாப்போதும். அதுக்கான ரியாக்சன் அண்டம் முழுக்க தன்னால நடக்கும். அதுதான் இப்ப நடக்குது. நான் வேல செஞ்சது ஒரு கருந்துளைய கண்டுபுடிச்சதா இல்ல வார்ம்ஹோலா இல்ல பிக்பாங்குக்கு முன்ன கூட்டிட்டுப்போறதான்னு தெரியல. ஆனா அது மொத்த அண்டத்தையும் குலைக்க ஆரமிச்சிடுச்சு."

பாலனுக்குத் தலை சுற்ற ஆரம்பித்தது. Quite literally. தலை மட்டும். 

அண்டம் மறையத்